جدیدترین نقشه تحولات میدانی سوریه + جزییات

میزان تصرف داعش و گروه‌های تروریستی بر سرزمین شامات در نقشه ذیل مشخص است.

تروریست‌های تکفیری در سال های اخیر اقدامات مخربی را در جهت نابودی زیر ساخت های سوریه انجام دادند.  
 
از سال ۲۰۱۱ میلادی با شروع در گیری‌های مسلحانه تروریست‌ها بر بخش‌هایی از این کشور بیش از ۱۸۰  هزار کیلومتر مربعی مسلط شدند.  
 
نکته قابل تامل اینکه توزیع نرمال درگیری‌ها نشان داده داعش بر بخش‌هایی از "حلب" و "حما" و "رقه" و "دیرالزور" مسلط است و تروریست‌های النصره و ائتلاف جیش الفتح بر بخش‌هایی از شمال سوریه و جبهه جنوبی در نزدیکی سرزمین‌های اشغالی و مقاومت و ارتش سوریه قریب به ۳۰  تا ۴۰ درصد خاک سوریه را در اختیار دارند.  
 
البته نکته قابل تامل این که برخی تلاش می‌کنند تسلط نظام سوریه را کمتر از ۲۰ درصد نشان دهند حال انکه اینگونه نیست.  
 
کانون درگیری‌ها نشان می‌دهد که اکثر نقاطی که درگیری در آن جریان دارد در دو هفته اخیر در ریف رقه و به خصوص محور اثریا -طبقه-رقه و غوطه شرقی و غربی و به خصوص جوبر و داریا است.  
 

همچنین یکی دیگر از کانون‌های درگیری در سوریه ریف جنوب غربی حلب است که درگیری ها به شدت ادامه دارد.  
 
نکته مهم دیگر اینکه در شرق سوریه حرکت ارتش به سمت فرودگاه طبقه بوده و فاصله نیروهای سوری با فرودگاه طبقه کمتر از ده کیلومتر است.   
 
پیشروی‌های ارتش سوریه در این محور از یک هفته پیش آغاز شد و سرعت پیشروی‌ها به حدی بود که نیروهای سوریه در کمتر از یک هفته ۳۰ کیلومتر پیشروی کردند.  
 
درگیری‌های شدید در منطقه دیگری به نام خان طومان و زیتان ادامه دارد و مقاومت به شدت تلاش می کند تا شهر زیتان را از دست ندهد.  
 
منابع میدانی گزارش دادند که ارتش سوریه و حزب الله به همراه لشکر فاطمیون بارها حمله به شهرک زیتان را دفع کرده‌اند و گفته می شود مستشاران نظامی ارتش ترکیه هم در مدیریت اتاق جنگ حلب نقش دارند.   
 
در محور جنوبی هم در اطراف شهر داریا درگیری‌های سنگینی در جریان است و در این نبردها ارتش سوریه بر بخشی از ارتفاعات شهر داریا مسلط شده‌اند.  
 
در یک شمای کلی جدا از استان حلب که وضعیت مقاومت شاید خیلی مساعد نیست در بقیه محورها ارتش سوریه و حزب الله ابتکار عمل را در دست دارند و در رقه ارتش سوریه درخشش چشمگیری از خود نشان داده است.  

متن کامل شکایت ایران از آمریکا به دیوان بین المللی دادگستری

جمهوری اسلامی ایران علیه دولت آمریکا به دیوان بین المللی دادگستری(دادگاه لاهه) شکایت کرد.

جمهوری اسلامی ایران روز گذشته–درباره اختلاف مربوط به تخلفات دولت آمریکا نسبت به معاهده مودت، روابط اقتصادی و حقوق کنسولی میان ایران و آمریکا که در روز 15 آگوست 1955 (23 مرداد 1344) از سوی دو طرف امضا و در 16 ژوئن 1957 (26 خرداد 1336) لازم الاجرا شده است، دادخواستی را در دفتر دیوان بین‌المللی دادگستری ثبت کرد. 

جمهوری اسلامی ایران در این دادخواست آورده است: ایالات متحده با این موضع که ایران حامی تروریسم است (موضعی که ایران آن را قویاً رد می‌کند) شماری اقدامات اجرایی و قانون‌گذاری اتخاد کرده است که اثر عملی آن‌ها تاثیر بر منافع و دارایی‌های ایران و موسسات ایرانی از جمله بانک مرکزی ایران برخلاف معاهده مودت و از طریق اجرای رسیدگی‌هایی قضایی علیه ایران است. 

در بخشی از این دادخواست بیان شده است: در اثر این اقدامات، آمریکا شمار قابل توجهی از دعاوی علیه ایران و موسسات ایرانی به حکم نهایی منجر شده یا این که در مرحله رسیدگی هستند، همچنین، دادگاه‌های آمریکا مکرراً تلاش‌های بانک مرکزی را برای استناد به مصونیت‌هایی که اموال بانک مرکزی طبق معاهده مودت از آن برخوردار هستند، رد کرده‌ است. در نتیجه، اموال متعلق به ایران یا موسسات ایرانی ضبط شده یا در خطر ضبط و مصادره هستند. 

در بخش دیگری از این دادخواست بیان شده است که در اثر احکام دادگاه‌های آمریکایی، 56 میلیارد دلار حکم علیه ایران به ادعای مشارکت در اقدامات تروریستی خارج از خاک آمریکا صادر شده است. 

بنابراین، ایران از دیوان بین‌المللی دادگستری می‌خواهد تا با رسیدگی به این دادخواست اعلام کند که: 
الف) دیوان طبق معاهده مودت برای رسیدگی به این دادخواست واجد صلاحیت است. 
ب) آمریکا با اقداماتش از جمله 1- عدم شناسایی شخصیت مستقل موسسات ایرانی از جمله بانک مرکزی 2- رفتار ناعادلانه و تبعیض‌آمیز با این موسسات و اموال و حقوق آن‌ها 3- قصور در تامین حمایت و امنیت این موسسات 4- مصادره اموال این موسسات 5- قصور در تدارک آزادی توسل به دادگاههای آمریکا و نادیده گرفتن مصونیت دولت ایران و بانک مرکزی 6- قصور در احترام به حقوق این موسسات 7- اعمال محدودیت‌ها نسبت به این موسسات درباره انتقال اموال از و به آمریکا 8- مداخله در آزادی تجارت؛ مواد مختلف معاهده مودت از جمله مواد 3(1)، 3(2)، 4 (1)، 4 (2)، 5 (1)، 7 (2)، 8(1) را نقض کرده است. 
ج) آمریکا تضمین کند که اقدامات اجرایی، قانون‌گذاری و قضایی که مغایر با تعهداتش طبق معاهده مودت است، انجام نخواهد داد. 
د) ایران و موسسات دولتی ایرانی برخوردار از مصونیت‌های قضایی و اجرایی نزد دادگاه‌های آمریکایی هستند. 
ه)ایالات متحده باید جایگاه حقوقی (ازجمله شخصیت حقوقی مستقل) شرکت‌های ایرانی از جمله شرکت‌های دولتی نظیر بانک مرکزی را به رسمیت بشناسند و نباید اقداماتی علیه حقوق واموال آن‌ها به اجرا گذارد. 
و) ایالات متحده متعهد به ارائه جبران کامل خسارات ایران ناشی از نقض تعهدات بین‌المللی است. ایران حق خود را برای ارزیابی این خسارت محفوظ می دارد که ممکن است در مرحله بعدی دعوا آن‌ها را ارائه کند. 
د) هرگونه جبرانی که دیوان خود مقتضی می‌داند. 
بر اساس این گزارش، با طرح دادخواست ایران در دادگاه لاهه، پیگیری مصادره اموال بانک مرکزی وارد مرحله جدیدی شده است. 

اصولگرایان برای انتخابات ریاست‌جمهوری 96 چه برنامه‌ای دارند؟

غایت مطلوب اصولگرایان، ارائه گزینه مشترک برای انتخابات ریاست جمهوری 96 است اما تحقق این هدف با اما و اگرهایی روبه‌روست.

 اصولگرایان برای معرفی نامزد مطلوب‌شان در خرداد 96، این روزها سخت مشغول رصدکردن فضای سیاسی کشور هستند. برخلاف اصلاح‌طلبان که "مصلحت حسن روحانی" را بر هر پِلَن آرمانی دیگری ترجیح می‌دهند، راست‌منشان عرصه سیاست اما در وضعیت غیرقابل پیش‌بینی قرار دارند. 

اصولگرایان برای جلوگیری از تکرار تاریخ و ناکامی انتخابات 92، راهی جز وحدت و ارائه گزینه مشترک در انتخابات دور دوازدهم ریاست‌جمهوری ندارند. این غایت مطلوب است؛ اما چه کسی است که نداند، سیاست، عرصه فضیلت‌خواهی نبوده و طیف‌های سیاسی هر کدام فراخور شرایط درون‌حزبی و برون‌حزبی خود، به انتخاب گزینه "صالح" و "اصلح" مبادرت می‌ورزند. با طرح مقدمه مزبور، این سوال مطرح می‌شود که اساسا اصولگرایان برای استقبال از انتخابات سال آینده، به چند گعده و دسته تقسیم می‌شوند؟ این دسته‌ها هر کدام چه برنامه‌ای در سر دارند؟

مثلث امید/ به نام 94 به کام 96

در جریان انتخابات اسفند 94 از مجموعه‌ای رونمایی شد که دو سال و اندی قبل‌تر از آن، کلنگ بناشدن‌اش به شکل غیررسمی به زمین زده شده بود. مجموعه‌ای که 3 سرمایه‌‎گذار داشت؛ اصولگرایان به اصطلاح میانه‌رو، اصلاح‌طلبان و حامیان دولت یا همان اعتدالیون. این سرمایه‌گذاری، چنان تجربه پرخطری برای بانیان‌اش بود که عضویت در آن را همراه با اما و اگر می‌نمود. ریسکی که از عدم اقبال عمومی و حذف از بهارستان نشأت می‌گرفت. چه آنکه کاظم جلالی در پاسخ به عوض حیدرپور نماینده مجلس نهم که پرسیده بود "آیا به لیست امید تهران بیایم یا خیر" گفت: "ما در تهران همه در حالت ریسک هستیم و نمی‌دانیم دارد چه اتفاقی می‌افتد." 

هر چه بود، "دست راست لاریجانی" دل به دریا زد و وارد معامله با امیدی‌ها شد؛ معامله‌ای که چنانچه اراده "فیلسوف اصولگرا" و پاداش همراهی وی با اعتدالِ حسن روحانی نبود، محقق و مسجل نمی‌شد. هر چند، تعداد منسوبین علی لاریجانی در لیست امید، تنها در دو نفر خلاصه می‌شد(کاظم جلالی و بهروز نعمتی) اما یقینا بخش اعظمی از حامیان دولت و قِسمی از اصلاح‌طلبان، قلب‌شان با عارف بود و عقل‌شان با لاریجانی؛ همین شد که در جلسه انتخابات هیئت‌رئیسه موقت مجلس، به سبک رونالدینیوی برزیلی! به عارف نگریستند و به لاریجانی پاس گل دادند. 

تأکید اصلاح‌طلبان بر عارف ((که بیشتر متأثی از اتمسفر هیجان‌برانگیز انتخابات تهران بود تا دورخیز جدی جهت فتح قله پارلمان)) و احتیاج مبرم لاریجانی به آرای اصولگرایان، سبب شد تا در هنگامه دوختن ردای ریاست، سایز مدنظر اصلاح‌طلبان نسبت به اصولگرایان، متفاوت از آب دربیاید. یکی بر تن عارف و دیگری بر تن لاریجانی.

این شکاف مقطعی بود. پس از تفوق لاریجانی بر عارف، نوبت به پرده‌برداری از قول‌ و قرارها و واسطه‌گری‌های پنهان رئیس مجلس جهت پیروزی گزینه‌های متبوع فراکسیون امید در انتخابات نواب و دیگر کرسی‌های هیئت‌رئیسه رسید. این تلاش‌ها نتیجه‌بخش هم بود؛ به گونه‌ای که نائب‌رئیس اول، یک اصلاح‌طلب و نایب‌رئیس دوم، چهره‌ای اصولگرا اما بسیار نزدیک به اصلاح‌طلبان، حداقل در عرصه سیاست داخلی، دَم گوش لاریجانی جلوس کردند. اکنون لاریجانی در میانه انبوه کسانی قرار گرفته که راه و مسلک‌شان هر چه هست، قطعا با جنس گفتمان غالب در مجالس هشتم و نهم، متفاوت است.  

اما این پایان ماجرا نبود؛ کاظم جلالی درباره شائبه دعوت لاریجانی از عارف برای حضور در رأس مرکز پژوهش‌های مجلس گفت: نام عارف زیبنده ریاست مرکز پژوهش‌های مجلس است. به نظر می‌رسد، حاتم‌بخشی‌های "آقای رئیس" و اعوان و انصارش برای اصلاح‌طلبان تمامی ندارد. 

همه این‌ها را اگر به گُسیل‌شدن یاران لاریجانی از فراکسیون فراگیر اصولگرایان(ولایت) به سمت فراکسیون تازه تاسیس "اعتدال" که گفته می‌شود: متشکل از همان مثلث لیست امید یعنی اصولگرایان میانه‌رو، اصلاح‌طلبان و حامیان دولت است، اضافه کنیم، نتیجه خواهیم گرفت که مهم‌ترین تصمیم سیاسی لاریجانی و مریدان‌اش از امروز تا شروع انتخابات 96، تحکیم روابط با اعتدالیون و اصلاح‌طلبان هم ائتلافی با ایشان خواهد بود. در همین‌باره، لاریجانی پیرامون احتمال تک دوره‌ای‌شدن ریاست‌جمهوری حسن روحانی گفت: "این احتمال را قوی نمی‌بینم؛ حسن روحانی در مسیر درستی قدم برداشته است."

از سوی دیگر، لاریجانی با هوش‌تر از آن است که یک شبه، به اصولگرابودنش شک کند! او همواره اصولگرا بوده و هنوز هم خود را یک اصولگرای با سابقه می‌داند. یادمان نمی‌رود و نخواهد رفت که در انتخابات ریاست‌جمهوری 84، شورای هماهنگی نیروهای انقلاب به زعامت علی‌اکبر ناطق‌نوری، از لاریجانی به عنوان کاندیدای نهایی خود رونمایی کرد و محمدرضا باهنر شد، رئیس ستاد انتخاباتی وی. حال لاریجانی قصد ندارد، به کُل، از "ولایتی‌ها" دل بِکَنَد! 

بهانه دیگری که موجب می‌‌شود تا لاریجانی به سابقه پر مایه و مغز اصولگرایی‌اش پشت نکند، ترس از نوشته‌شدن ناکامی اصولگرایان از سوی رقبایش، به پای خود است. ناکامی که می‌تواند معلول، در حاشیه‌ماندن فراکسیون ولایت باشد.   

در همین‌باره، بهروز نعمتی سخنگوی هیئت‌رئیسه مجلس و چهره نزدیک به لاریجانی در گفت‌و‌گو با باشگاه خبرنگاران جوان در پاسخ به این سوال که جدایی علی لاریجانی از فراکسیون ولایت تا چه حد جدی است گفت: "من بعید می‌دانم که این اتفاق رخ بدهد."

اصولگرایان/ از دود سفید خبری نیست

شورای ائتلافی اصولگرایان با میدان‌داری تشکل‌های مخالف دولت اعتدالگرای حسن روحانی، ضمن جداکردن حساب انتخاباتی خود از علی لاریجانی، پای در کارزار انتخابات 7 اسفند نهاد؛ اما خوش‌بین‌ترین فعال اصلاح‌طلبی هم فکرش را نمی‌کرد که نتیجه انتخابات تهران آن چیزی شود که شد! برخلاف اصولگرایان به اصطلاح میانه‌رو که با بِرَند لیست امید وارد مجلس شدند و اکنون زیر بیرق رئیس مجلس، سیاست‌ورزی می‌کنند، تکلیف اصولگرایان دست‌اندرکار شورای ائتلافی برای انتخابات 96، هنوز مشخص نیست. 

لزوم ادامه مسیر شورای ائتلافی اصولگرایان، مسأله‌ای بود که نخستین مرتبه، آیت‌الله محمدعلی موحدی‌کرمانی دبیرکل جامعه روحانیت مبارز به آن اشاره داشت. وی اظهار کرد: "هرگاه لازم باشد، شورای ائتلافی برای انتخابات ریاست‌جمهوری 96 وارد عرصه خواهد شد." با این توصیف، دست‌یافتن به گزینه واحد در انتخابات 96، هدف اصلی و راهبردی اصولگرایان برای رقابت با حسن روحانی است. اما گاه گاهی از اطراف و اکناف جبهه اصولگرایی، صحبت‌هایی شنیده می‌شود که نائل‌آمدن راست‌های سیاسی به مقصود نام‌برده را به محاق اما و اگر می‌کشاند. مثلا اسدالله بادامچیان از اعضای ارشد حزب موتلفه اسلامی گفت: این حزب برای انتخابات ریاست‌جمهوری، گزینه مستقل ارائه خواهد کرد. اظهار نظری که توسط محمدنبی حبیبی دبیرکل این حزب تکذیب شد.

محمدرضا باهنر دبیرکل جبهه پیروان هم در اظهاراتی گفت: "اصولگرایان فردی را برای رقابت با روحانی ندارند و هنوز در این باره تصمیم‌گیری نکرده‌اند." غلامرضا مصباحی‌مقدم سخنگوی جامعه روحانیت مبارز گفت که "چنانچه گزینه بهتری نداشته باشیم، حتما وارد گفت‌وگو با حسن روحانی خواهیم شد."

در این میان، جبهه پایداری و جمعیت‌های ایثارگران و رهپویان که محوریت شورای ائتلافی اصولگرایان را عهده‌دار بودند، امروز کمتر از انتخابات 96 سخن می‌گویند. شاید آن‌ها منتظر محمود احمدی‌نژاد هستند تا ببینند از آستین تردستی وی، چه بیرون می‌آید. واقعیت این است که طیف به نسبت جوان و تحول‌خواه اصولگرایی، واقع‌بین‌تر از پیشکسوتان خود به صحنه سیاست می‌نگرد. آن‌ها می‌دانند که در جبهه اصولگرایی، غیر از احمدی‌نژاد، شخص دیگری پتانسیل کافی جهت ایجاد موج اجتماعی ندارد. استقبال مردمی از سفرهای استانی اخیر احمدی‌نژاد، گواه این مدعاست. 

شاید بتوانیم، انتخابات 96 برای احمدی‎‌نژاد را همانند انتخابات 92 برای آیت‌الله هاشمی ارزیابی کنیم. آیت‌الله هاشمی با طرح آمدن‌اش به انتخابات خرداد 92، لنز دوربین‌ها را به سمت خود کِشاند و موج رسانه‌ای و مردمی ایجاد کرد؛ اما با رد صلاحیت از سوی شورای نگهبان، طی یک نقشه از پیش طراحی‌شده، از یار دیرین‌اش یعنی حسن روحانی حمایت و دیگران را هم به پشت گرمی از او تحریض و ترغیب کرد. 

حال اگر احمدی‌نژاد را در جایگاه آیت‌الله هاشمیِ سال 92 بگماریم، خواهیم دید که وی، باتوجه به حواشی دولت‌های نهم و دهم و پیش‌بینی ردصلاحیت احتمالی‌اش، قریب به یقین از یکی از مقربین و معتمدین خویش برای حضور در انتخابات حمایت خواهد کرد. اظهارات اخیر عبدالرضا داوری مشاور رسانه‌ای احمدی‌نژاد که گفت: "سیستم برای تداوم ریاست‌جمهوری روحانی، در حال قانع شدن‌است"، گواهی است بر ناامیدی اطرافیان احمدی‌نژاد برای آوردن مجدد وی به گود رقابت.

ادعای نشنال اینترست: موشک‌های مرگبار ایران برای اسرائیل و آمریکا تهدیدی جدی محسوب نمی‌شوند

یک نشریه آمریکایی درخصوص به‌‌کارگیری شیوه‌های نادرست گذشته برای کنترل مسئله موشکی ایران هشدار داد.

 مجله آمریکایی «نشنال اینترست» با انتشار گزارشی در پایگاه اینترنتی خود نوشت: ایران ماه مارس سال جاری میلادی، دو نوع موشک بالستیک میان‌بُرد «قدر» را آزمایش کرد. این اقدام باعث شد سناتورهای جمهوری‌خواه تحریم‌های جدیدی را علیه افراد و شرکت‌های مرتبط با برنامه‌های موشکی ایران به کنگره ارائه کنند. این اقدامات به نظر شما آشنا نیستند؟ 

در ادامه گزارش آمده است: برای چندین دهه‌، برنامه هسته‌ای ایران مهم‌ترین موضوع مورد مناقشه ایران و آمریکا محسوب می‌شد. با دست‌یابی به «برنامه جامع اقدام مشترک» (برجام) در تابستان گذشته شرایط تغییر کرد. اگرچه باید گفت در این خصوص هنوز هم نکات مبهم و قابل بحثی وجود دارد. با این حال، برنامه هسته‌ای ایران در مقطع کنونی دیگر در مرکز توجه بین‌المللی قرار ندارد. 

نگارنده گزارش سپس می‌افزاید: از همان ابتدا می‌شد پیش‌بینی کرد که طولی نخواهد کشید موضوع حساس دیگری باعث افزایش تنش‌های میان آمریکا و ایران شود. آزمایش‌های موشک‌های بالستیک ایران از هر نظر برای پر کردن جای خالی برنامه هسته‌ای در مناقشات میان دو کشور بهترین گزینه به شمار می‌رفت. اما، زمان آن رسیده تا از گذشته درس عبرت بگیریم و شیوه‌های دیپلماتیک و سیاسی ناکارآمد به کار رفته درخصوص برنامه هسته‌ای را مجدداً برای حل مسئله موشکی ایران پیاده نکنیم. تکرار راهبردهای نادرست گذشته از سوی دو طرف اشتباه بزرگی خواهد بود. در واقع کنترل برنامه موشکی ایران نباید در مقطع کنونی جزء اولویت‌ها باشد. 

  

نگارنده گزارش برای اثبات اضطراری نبودن کنترل برنامه موشکی ایران مدعی شده است: علی‌رغم بحث‌های زیادی که درخصوص آزمایش‌های موشکی ایران وجود دارد، این برنامه در حال حاضر، تهدیدی جدی محسوب نمی‌شود. هیچ‌یک از موشک‌های موجود در زرادخانه‌های ایران از لحاظ وسعت بُرد، قابلیت هدف قرار دادن آمریکا را ندارند. ایران بدون دست‌یابی به فناوری ساخت موشک‌های قاره‌پیمای «آی‌سی‌بی‌اِم» (با بُرد بیش از 5 هزار کیلومتر) دست‌کم در آینده‌ای نزدیک، نمی‌تواند خطری جدی علیه آمریکا ایجاد کند. اگرچه باید گفت موشک‌های آزمایش شده قابلیت هدف قرار دادن بسیاری از متحدان منطقه‌ای واشینگتن –از جمله اسرائیل- را دارند. به گفته سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران، موشک‌های «قدر-اچ» با بُرد 1700 کیلومتر و موشک‌های «قدر-اف» 2000 کیلومتر می‌توانند اسرائیل را هدف قرار دهند. 

در ادامه این گزارش آمده است «مایک المن،» «مشاور ارشد دفاع موشکی» از «مؤسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک» در جلسه اخیر کمیته سنا در امور بانکی، مسکن و شهرسازی، مدعی شد موشک‌های ایران علی‌رغم بُرد بالا از دقت خوبی برخوردار نیستند. المن همچنین افزود سامانه‌های دفاع موشکی ایران باعث کاهش کارآمدی موشک‌های این کشور می‌شود. 

نگارنده گزارش همچنین می‌افزاید با توجه به شرایط سیاسی حاکم بر ایران، انجام مذاکرات درخصوص فعالیت‌های موشکی این کشور عاقلانه نیست. نخست آنکه از نظر سیاست داخلی، برنامه موشکی جزء موضوعات بسیار حساس به حساب می‌آید. علاوه بر این، باید به خاطر داشت که ایرانیان برنامه موشکی خود را یک ضرورت دفاعی می‌دانند. «آیت‌الله خمینی،» رهبر [فقید] جمهوری اسلامی ایران در زمان جنگ ایران و عراق و برای مقابله با حملات شیمیایی صدام دستور توسعه برنامه‌های متعارف موشکی را صادر کردند. 

برای بسیاری از [دولتمردان] ایرانی آسیب‌های واردشده در جنگ ایران و عراق و درس‌هایی که  این جنگ به آن‌ها آموخت، هنوز نقشی مهم و کلیدی در تصمیمات سیاسی این کشور دارد. سیاست ایران از آن زمان بر این اساس بوده که این کشور برای دفاع از تمامیت ارضی تنها می‌تواند بر توانایی‌های خود تکیه کند. حتی پاسخ «محمد جواد ظریف،» وزیر امور خارجه واقع‌گرا و میانه‌رو و از دیپلمات‌های کهنه‌کار این کشور، به پرسش یک خبرنگار درخصوص مشروعیت برنامه‌های موشکی ایران، نمایشی مملو از احساسات قوی بود.

از سوی دیگر، «آیت‌الله خامنه‌ای،» [رهبر معظم انقلاب اسلامی ایران] مذاکره درخصوص برخی مسائل مورد مناقشه میان تهران، واشینگتن و در کل غرب را تأیید می‌کنند. با این وجود، ایشان تاکنون اجازه گفتگو درباره برنامه‌های موشکی ایران را صادر نکرده‌اند.      

شرایط امنیتی ایران از سال 2003 پیشرفت قابل ملاحظه‌ای داشته است. با این وجود، این کشور هنوز هم نسبت به همسایگان خود -کشورهای حوزه خلیج‌فارس- بویژه عربستان، رقیب ژئوپولیتیک این کشور، برای تقویت دفاع نظامی بودجه کمتری صرف می‌کند. 

علی‌رغم انتقادات مخالفان اوباما درخصوص بهبود روابط ایران و واشینگتن، خصومت این دو کشور هنوز هم به قوت خود باقیست. برای اثبات تداوم دشمنی میان این دو کشور، ذکر این نکته کافیست که واشینگتن بسیاری از تحریم‌های ایران - از جمله تحریم‌های موشکی- را پس از حصول توافق هسته‌ای، لغو نکرده است. از سوی دیگر، هیچ‌گونه انعطافی از سوی واشینگتن نیز درخصوص فعالیت‌های موشکی ایران مشاهده نمی‌شود. آمریکا به طور مشخص اعلام نمی‌کند درخصوص کدام یک از برنامه‌های موشکی ایران انتظار مسامحه دارد؛ بُرد موشک‌ها، توان حمل آن‌ها و یا اندازه زرادخانه‌های موشکی این کشور.

نگارنده گزارش سپس با اشاره به شرایط دوران پسابرجام می‌افزاید ایران پس از حصول توافق همواره نسبت به پایبند نبودن آمریکا به مفاد توافق هسته‌ای و کارشکنی‌های واشینگتن درخصوص لغو تحریم‌های این کشور اعتراض داشته است. این بدان معناست که تهران اکنون درخصوص هر گونه گفتگوی احتمالی درباره برنامه‌ موشکی موضع سختگیرانه‌تری اتخاذ خواهد کرد.  

در ادامه گزارش همچنین آمده است: پیش‌بینی می‌شود مواضع واشینگتن درخصوص برنامه‌های موشکی ایران با ورود مستأجر جدید کاخ‌سفید، بیش از پیش غیرقابل انعطاف شود. صرف‌نظر از آنکه کدام یک از دو نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا-هیلاری کلینتون دموکرات و یا دونالد ترامپ جمهوری‌خواه- در نهایت پیروز این رقابت‌ها خواهد شد، یک نکته قطعی به نظر می‌رسد: سیاست‌های کاخ‌سفید در قبال ایران نسبت به دوران ریاست‌جمهوری اوباما، سختگیرانه‌تر خواهد بود.      

 

 نگارنده گزارش در پایان با استناد به دلایل ذکر شده، انجام مذاکرات درخصوص برنامه‌های موشکی ایران را در مقطع کنونی سازنده نمی‌داند.  

تخت جمشید جلوه شکوه ایران

ورودی یکی از کاخها در تخت جمشید

نام کاربر : moji